Moet het altijd “gezellig” zijn?

Vervelend gevoel
Vanavond zit ik weer met dat vervelende gevoel dat het hier in Nederland altijd gezellig moet zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik ben echt een man van gezelligheid. Maar ik ben er op tegen dat gezelligheid vanuit principe zou moeten. Dat is niet gezellig. Ik schrijf dit op mijn blog "ervaring met zending" omdat me dit vooral in relatie tot het organiseren van zending "steekt".

Serieuze bezigheid.
Zending is een serieuze bezigheid. De gelovige (waaronder ik) leeft in de overtuiging dat er meegewerkt wordt aan het bereiken van een eeuwige bestemming door individuen. Voor mijzelf en ook voor mij gezin is het ook een serieuze bezigheid. Ik geef mijn Nederlandse en Europese carriere op om enkele eenzame ouderen in de Kordun in Kroatie te kunnen bezoeken en om een tiental jongeren te "discipelen". Als particulier verpleegkundige (mijn "tweede keus" bijbaantje in Nederland) verdiende ik 3000 tot 3500 Euro netto per maand maar als ik me op het zendingsterrein begeef, kan ik dat beter vergeten omdat we dan met tientjes aan giften onze begroting bij elkaar moeten zien te breien.

Zijn anderen dan niet serieus genoeg? In eerste instantie zeg ik: jawel. Nederlanders, (betrokkenen, vrienden , mensen aan de zijlijn en anderen) zijn altijd vrij serieus. En toch heb ik het idee dat we teveel vast zitten aan het "het moet wel gezellig zijn" in relatie tot zending. Dat gevoel bekruipt me altijd als ik de echt pijnlijke punten bespreekbaar probeer te maken. Vanavond vraag ik me af: Wie gaat wat doen als we weer weg zijn uit Nederland? Doet dan iemand eigenlijk nog wat? Ja natuurlijk kan zo’n vraag pijnlijk overkomen. Maar, is dat erg als we echt geloven dat de gelovige op deze wereld is geplaatst om mee te helpen aan het eeuwig heil van anderen? Hoe zouden ze dat vandaag in Den Haag doen? Er moet 18 miljard bezuinigd worden. Vraagt de ene minister aan te andere: heb jij nog wat over in je portefuille? Zegt de andere: zeg, het moet wel gezellig blijven hoor!

Pijnlijke vragen zijn taboe
Helaas, mijn ervaring, mijn gevoel zegt: het stellen van pijnlijke vragen is taboe in relatie tot zending. De zendeling is er om aardig te zijn. Hij is tenslotte afhankelijk van de ondersteuning van anderen. Hij moet geen moeilijke zaken ter sprake brengen. Hij moet zich niet afvragen waarom de kerk in het algemeen altijd zoveel bezig is met haar eigen aardse heil in plaats van het eeuwige van de buitenstaander. Hij moet zwijgen als ondersteuning te weinig is, als de begroting gaten kent, als betrokkenen niet in de gaten lijken te hebben dat maanden voorbij gaan alsof het weken zijn, als zijn gezin continue onder spanning leeft, als hij het gevoel heeft er teveel alleen voor te staan. Het moet tenslotte wel gezellig blijven.