Vergaderen, overleggen, presentatie, informatieavond……???

Gisteravond had ik dan weer eens een informatieavond georganiseerd voor geinsteresseerden bij het werk in Kroatie. Ik noemde het eerst een “presentatie avond” maar ik was niet van plan om veel te presenteren. Nee, ik ben de motivatie een beetje kwijt om continue de hort op te gaan om verhalen over de Balkan te vertellen en over ons werk en daarbij de indruk te wekken dat ik aan het schooien ben voor hulp. Zo’n avond is vervolgens, net als alle vergaderingen waar de zendeling deel van uitmaakt, altijd weer een bijzondere ervaring. Waarom eigenlijk? “Het was een goede avond”, zei een deelnemer na afloop en ik bevestigde dat (natuurlijk). Toch hield ik er (weer) een vreemd gevoel aan over (net als na elke vergadering).

Vreemd gevoel
De afgelopen tijd hebben we een werkgroep vergadering gehad, een vergadering met de zendingscommissie en een open vergadering in de kerk (de informatieavond) en elke keer bleef ik achter met dat vreemde gevoel in mijn buik. Laat ik eens iemand bellen die daar gisteren ook bij was en vragen wat hij van de avond heeft gevonden. “Tring, tring, tring……ja, hallo…..he leuk dat je er was gisteravond, hoe heb je het gevonden….?” “Nou, ik heb nu even bezoek maar kan alvast zeggen dat ik er letterlijk buikpijn van heb overgehouden.” Kijk dat doet me weer goed. Ik ben niet de enige met dit vreemde gevoel. Iemand anders heeft er zelfs buikpijn van gekregen. Mooi zo.
Nu nog even achterhalen wat hier fout gaat.

Twee werelden
Laat ik eerst eens even vrijuit typen en alles lekker ongenuanceerd opschrijven wat me zo te binnen schiet:
– wijze mensen, verstandige opmerkingen maar waarom nu zo verstandig tijdens zo’n vergadering en de afgelopen jaren zo weinig contact met deze mensen?
– “Ja Meindert, ik waardeer je volharding en je doorzettingsvermogen….. (en dan verwacht ik een groot:….MAAR…..), maar ik heb altijd het idee gehad dat jij het wel graag alleen doet.” Ja natuurlijk, graag alleen, vooral daar op de Balkan, binnen de Kordun. Word je nog eens in elkaar geslagen door het vriendje van de Imam. Leuk, lekker alleen. Of de criminele politie op bezoek, nieuwe aanval van de Imam: hij heeft drugs! Huis overhoop, project gesloten. Nee, Meindert gaat gewoon door want hij houdt er van om lekker alleen aan te klooien. Heerlijk zo in niemandsland met inmiddels drie kleine kinderen. Ja ook toen ik alleen was, heb ik genoten van die eenzaamheid en het pionieren om nog veel eenzamere mensen van dienst te kunnen zijn…… NIET DUS!!!!!
– “Meindert (of waarschijnlijk werd er gezegd: “Beste Meindert….”), je moet de gemeente wel goed informeren hoor. Men moet wel weten wat je doet of wat de plannen zijn.” Hmmmm, om de week een emailbericht over alle plannen en ontwikkelingen, elke andere dag een update op de website www.projektduga.nl en het leuke is dat ik tegenwoordig heel precies zie wanneer er iemand een bepaalde pagina bekijkt. Big Brother Meindert is watching you en hij heeft niet veel te zien. De website wordt vanuit Ede amper bezocht. Bij terugkomst uit Kroatie wordt ik heel trouw en principieel NIET gevraagd om even wat te vertellen over de ontwikkelingen. De geplande vergadering met werkgroep en zendingscommissie wordt tot nu toe altijd enkele maanden uitgesteld zodat die in de haast, vlak voor vertrek naar Kroatie, toch nog even plaats kan vinden en ik al die verstandige adviezen en commentaren in een kist mee naar Kroatie kan nemen en “men” van hun “last van bezorgdheid” ontdaan is…..
– 14 jaar woon ik in Kroatie; 18 jaar ben ik werkzaam op de Balkan. Al het werk gebeurt in de grootst mogelijke transparatie. Nog nooit heb ik iemand afgewezen die enige hulp aanbood of op enige wijze mee wilde doen.

Het probleem
Het probleem is volgens mij: er zijn niet zoveel mensen die mee willen doen. Er zijn in het algemeen weinig mensen die ergens in mee willen doen en die daarin verantwoordelijkheid willen nemen. Dat verander ik niet. Ja, ik ben een pionier geweest, een solist. Een ander optie is er nooit geweest. Helaas. Mijn vrouw en ik kunnen nu, na jaren ervaring, onderscheid maken: er zijn mensen die heel veel weten over hoe het eigenlijk allemaal zou moeten. Dat zijn niet de mensen die mee gaan doen. Er zijn ook mensen die niet weten hoe “het” zou moeten maar die een zak kleren achterlaten voor ons dochtertje Emma. Die mensen hebben de afgelopen 14 jaar mogelijk gemaakt. Maar daar gaat zo’n vergadering bijna nooit over…….. Je zou er buikpijn van krijgen.